PHOTOGRAPHY WEBLOG

Wie de huidige fotomanipulatie-affaires vergelijkt met dopingaffaires in de sport (vooral in profsporten als het wielrennen) stuit op een aantal opmerkelijke overeenkomsten.

Fotojournalisten met een gebrek aan talent gebruiken ontoelaatbare middelen om te scoren (en geld te verdienen), net zoals minder getalenteerde professionele wielrenners dat doen. De bazen van de grote nieuwsfoto-agentschappen (ploegleiders van wielerploegen) bezweren in het openbaar dat manipulatie/dopinggebruik onder hun persfotografen/wielrenners niet voorkomt. Ondertussen weten deze fotoredactiechefs (ploegleiders) dondersgoed dat de zogenaamd strenge regels gebroken worden, maar zolang ze niet betrapt worden verdienen hun agentschappen goed aan deze foto's, en houden ze hun mond stijf dicht over hun eigen geknoei en dat van anderen (te vergelijken met de zwijgplicht/omertà in het wielerpeloton).

Als er dan toch een persfotograaf/wielrenner betrapt wordt volgt er eerst pertinente ontkenning van manipulatie, dan stilte, vervolgens leugens over de toedracht. En als de druk van buitenaf niet meer te dragen is neemt de directie van het fotoagentschap (of de wielerploeg) de beslissing om de in de fout gegane persfotograaf/wielrenner te ontslaan, en wast men de handen in onschuld: "Kijk eens welke strenge normen wij als Reuters, Associated Press, T-Mobile, Quick Step (etcetera) handhaven. Wij voeren een zero tolerance beleid. Met photoshop/dopingzondaars willen wij niets te maken hebben." Alsof ze van niks wisten.

Wat een boter op het hoofd, wat een hypocrisie...